22 Mayıs 2013 Çarşamba

Sen DostumDUN Benim





Sen dostumdun benim, gülünce güneşler açardı 
Su gibi azizdin, yurdumdun, alnında ateşler yanan 
Işıklı bir ırmak gibi aktığımız o uzun yürüyüş 
Daha dündü sanki, her patlayan sağanak bunu anlatır 
Fabrika düdükleri bunu anlatır bana her vardiyada 

Hazırladığımız ilk taş baskısı afişi anımsar mısın 
Bükülüp giden kent sokaklarını, fabrika önlerini 
Sonra kitapları (kokuları hala burnumda onların) 
Hangi mayısta taşıdık kentlere küllerin rengini 
Gerçi gülistan olmadı ömrümüz, gam değil 

Belki tanırdın ilk vurulanı, o gün hiç ağlamadık 
Hayır ağlamadık, çıldırdık o gün çıldırasıya 
Adını çocuklarımıza verdik onun, çoğaldı 
Mezarlar çoğaldı o günden sonra, yetişmedi bize 
Öldürülecek kadar büyümüştük, öyle demişlerdi 

Ve hayat öylece akıp durdu işte, akıp duruyor 
Kimilerinin bakışlarına yine karlar yağmış 
Saçları dumanlı bir geçit sanki, dudakları lâl 
Kitap yakanlar eksilmiyor, şu uçuşup duran 
Kırlangıç ölülerini görüyor musun kentin üstünde 

Sen dostumdun benim, gülünce güneşler açan 
Bulutlara, rüzgara asarım suretini her akşam 
Her akşam bir mektup yazarım dağlar kadar 
Kayıp bir adresten geliyor sesin şimdi, üşüyorsun 
Unutma dostumsun sen, neredeysen orada ölmek isterim.
                    Yazar : AHMET TELLİ
 

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder